Osim Bosne i Hercegovine, Konvencija o ostvarivanju alimentacionih zahtjeva u inostranstvu od 20.06.1956.godine se primjenjuje i u odnosu na Alžir, Argentinu, Australiju, Austriju, Barbados, Bjelorusiju, Belgiju, Boliviju, Brazil, Burkinu Faso, Kambodžu, Cape Verde, Centralnu Afričku Republiku, Čile, Kinu, Kolumbiju, Hrvatsku, Kubu, Kipar, Republiku Češku, Njemačku, Grčku, Gvatemalu, Haiti, Svetu Stolicu, Mađarsku, Irsku, Izrael, Italiju, Kazakhstan, Kirgistan, Liberiju, Luksemburg, Meksiko, Maroko, Nizozemsku, Novi Zeland, Nigeriju, Norvešku, Pakistan, Filipine, Poljsku, Portugal, Rumuniju, Srbiju, Crnu Goru, Sejšelska ostrva, Slovačku, Sloveniju, Španiju, Šri Lanku, Suriname, Švedsku, Švicarsku, Makedoniju, Tunis, Tursku, Ujedinjeno Kraljevstvo Velike Britanije i Sjeverne Irske, Urugvaj.

Prema odredbama Konvencije, svaka država ugovornica svojim unutrašnjim zakonima propisuje koji su dokazi prema njenom nacionalnom zakonu potrebni za ostvarivanje alimentacionog potraživanja. O navedenim dokazima, svaka država ugovornica obavještava Generalnog sekretara Ujedinjenih nacija.

Nazivi centralnih tijela u državama potpisnicama Haške konvencije o međunarodnom ostvarivanju prava na izdržavanje djece i drugim oblicima izdržavanja obitelji od 23.11.2007.godine nalaze se na linku: https://www.hcch.net/en/instruments/conventions/authorities1/?cid=131